Spoorzoeken

Daar leek het vanmiddag wel enigszins op toen ik terug reed van Arnhem. Ik had het weer eens in de bol gehaald om een alternatieve route te rijden. Weer bij Westervoort de IJssel over, maar nu door het centrum in plaats van net over de brug naar de dijk. Dat laatste is een lastige draai, die ik niet goed haal en doordat ik lycra onder de voetgaten heb kan ik niet flinstonen. Dus had ik vooraf op de digitale kaart gekeken voor een alternatief.
Nou, daar moeten ze ook eens stoplichten op gaan aangeven en doorstroming van verkeer in kleuren. Man man, wat heb ik lang moeten wachten bij stoplichten. In Westervoort kom je de brug af, wil je dan naar links, moet je eerst het stoplicht voor rechtdoor nemen. Dat duurt even. Ben je 10 meter verder, moet je weer stoppen, voor een stoplicht dat niet echt fietsvriendelijk is. Ik weet niet of Westervoort een eigen afdeling van de Fietsersbond heeft, maar als dat zo is mogen zij wel aan het werk voor de fietsforens. Want ik was uiteraard niet de enige die moest wachten.
Na Westervoort naar Doesburg, via Giesbeek. Dat gaat goed. Voor Doesburg rechtsaf Angerlo in. Vooraf had ik een mooie dijkweg uitgezocht, langs het water naar zuidoost, om vlak bij Keppel over te steken. Daar begint het spoorzoeken. Het is al laat, het wordt donker en door de mist is er weinig zicht.Op mijn tablet dan maar de kaart van Osmand erbij gepakt. Net op de dijk rijdend, blijkt die weg afgesloten voor fietsers, middels een hek waar je wel een lichte racefiets over kan dragen, maar geen Quest. Dan maar omrijden. Moeizaam vind ik de weg, tablet moet af en toe uit, omdat het licht me meer zicht wegneemt dan wenselijk is.
Uiteindelijk kom ik bij Keppel en weet ik wel weer hoe ik verder moet. De gewenste verkorting van deze op zich mooie route heb ik niet kunnen realiseren.
Gelukkig wordt het over een paar weken lente en zal het langer licht zijn. Hoop doet leven, ook voor spoorzoekers.