VaVe14

Dit werd de Whatsapp hashtag voor de Veluwetour met een flink deel van LOL. Enige tijd geleden beschreef Paul "mooigeelisnietlelijk" van Roekel een tocht die hij voor en tijdens zijn werk had gedaan. Dat riep allerlei positieve reacties op de volgende uitdaging was geboren: de vallei en veluwe tocht langs de grenzen van het werkgebied van de waterschappen met dezelfde naam. Van start tot finish 270 kilometer. Kenners van LOL weten dat de rijders uit alle delen van de Achterhoek en Veluwe komen, zodat de meesten toch wat meer dan 270 zouden gaan doen. Als startpunt was de Wilhelminabrug bij Deventer bepaald. Starttijd 06.00 uur. Ik had het me makkelijk kunnen maken door bij Zutphen aan te haken, dan hoefde de wekker ook niet zo vroeg af te gaan. Voor mij was het toch de uitdaging ook eens vroeg uit de veren te gaan. De maandelijkse LOL ritten heb ik het al makkelijk, als organisator is 95% van de keren Zutphen de startplaats. Mijn wekker ging om 04.45 en ik was daarmee niet eens de vroegste van het stel. 05.20 reed ik weg in de veronderstelling dat het 15 kilometer was naar de start. Hoe ik daarbij kwam weet ik niet, het bleek 18 te zijn. Dus al vroeg doortrappen om mijn mederijders niet te laten wachten. Precies om 6 uur reed ik in een velomobielfuik onder aan de brug. Marc, Peter, Arjen, Hendrie, Pieter-Jan en Edwin stonden al klaar. Na een korte babbel kon er vertrokken worden. Met de zon nog laag en in de rug reden we door de uiterwaarden en boerenvelden. Mooie start. Helaas voor mij manifesteert een allergie zich steeds heftiger. Na een paar kilometer kreeg ik hevige jeuk en prikkels in mijn steeds meer tranende ogen. Gaandeweg de dag werd het wel minder gelukkig. Dat wordt een test doen, want ik weet uiteraard zo niet wat het nu is. Het mocht van mij de pret niet drukken en dat heeft het verder ook weinig gedaan. Na wat geslinger over al genoemde wegen kwamen we net voorbij Zutphen, aan de andere kant van de IJssel Nico tegen. De route vervolgde zo kort mogelijk langs de IJssel. Dat heeft tot gevolg dat de kerktoren van Doesburg met enige regelmaat heel dichtbij lijkt en dan plotseling weer in je spiegel zichtbaar is. Voorbij Doesburg de IJssel weer over en onderaan de Lange Juffer de laatste twee mederijders oppikken: Lorenz en aanstichter Paul. Er volgt een mooie slingerende route over de Veluwezoom. Het stijgen valt mee, het dalen lijkt meer. Een deel van de route betreft de Imboschweg, met helaas een minder goed fietspad: veel hobbels. Het bos uit gaat de route kort langs de A50, die we gelukkig snel oversteken, om weer een stuk autoluwer te kunnen cruisen. We komen in Arnhem aan en wijken iets van de route af omdat de bakker bezocht moet worden. Ja, voldoende voedsel is naast veel liters vocht wel noodzakelijk. Er wordt hier en daar al om koffie geroepen, maar toch rijden we door. Het zal blijken dat het nog even duurt voor we koffie krijgen. Via de Nelson Mandelabrug steken we de Rijn over en even later rijden we op heerlijke dijken. Hier kan het tempo lekker omhoog. Alweer slingerend volgen we de rivier, om via dorpen als Driel en Randwijk naar Rhenen te rijden. Daar gaan we weer de rivier over. aan de overkant blijkt een paviljoenachtige horecagelegenheid vlak aan het water te liggen. Bij aankomst is de enige activiteit het schoonmaken van het terras. Misschien ook wel wat activiteit in de her en der liggende rattenvallen, maar dat is niet waarneembaar voor ons. We zijn helaas te vroeg, de tent gaat pas om 11 uur open. Doorrijden dan maar over de Rijksstraatweg, die heel lang deze naam draagt. De diverse dorpen waar we doorheen gang mankeren de o zo nodige horeca. Pas in Leersum kunnen we van de gelegenheid gebruik maken. Paul is zo vriendelijk ons te trakteren, wat hem op de opmerking komt te staan dat het zeker een dienstreisje voor hem is. Net buiten Leersum buigen we naar rechts af om de Utrechtse Heuvelrug over te gaan. Nu wordt het merkbaar dat het goed weer is en een vrij weekend. De fietspaden zijn drukker en diverse keren is het lastig om met 10 velomobielen over een fietspad bejaarden in te halen. Het tempo heeft eronder te lijden. De warmte wordt heviger, wat invloed heeft als je moet klimmen. na de heuvelrug komen we aan bij het Eemmeer en even later steken we over naar Flevoland. De afdaling van de Stichtsebrug is heerlijk en zorgt voor mooie cijfers op de computers. Dwars door de polder rijden we buiten Zeewolde langs naar de oevers van het water. Hier is het erg druk met watertoerisme, volle campings met rokende barbecues en veel volk op de weg. Peter weet echter een mooi en rustig fietspad, waar niets aan gelogen is. Nu begint hier en daar de roep om eten. Geen krentenbol, mueslireep of anderszins, nee: eten. We steken weer over en koen in Elburg, waar Peter ons dwars door het drukke centrum meevoert om uiteindelijk weer aan het begin van de stad uit te komen. Daar strijken we neer op een heerlijk schaduwrijk terras met een serveerster die het begrijpt: er moet eerst gedronken worden. De cola is bijna niet aan te slepen. En er moet gegeten worden. Dat rijden in een velomobiel hongerig maakt blijkt bij het opnemen van de bestelling. Spare ribs, saté, schnitzel, alles komt voorbij. En het smaakt heerlijk, ook die kroketten brood die ik neem. Een enkeling waagt het om er een biertje bij te nemen. Na de maaltijd rijden we richting Kampen en volgen een, het wordt een beetje saai, wederom prachtige route.Alweer, ja weer een beetje saai, slingeren we over dijken en andere polderwegen tot we bij Zwolle aan de IJssel komen. Die verlaten we overigens weer om bij vlak bij Veessen weer de dijk op te komen. Even verderop de laatste echte stop, ditmaal voor een ijsje, getrakteerd door Nico. Nu nog de laatste loodjes, hoewel sommigen nog flink moeten trappen om thuis te komen. Bij Deventer valt de groep uiteen. Pieter-Jan en Arjen zijn thuis, Marc slaat af richting Neede, Hendrie naar Twello. Peter en Edwin naar Apeldoorn. Paul, Lorenz, Nico en ik rijden naar Empe, waar Paul en Lorenz afbuigen naar Dieren. Met Nico peddel ik het laatste stuk naar huis. Onderweg hebben we een paar lekke banden gehad. Volgens Peter alleen bij Kojaks, later bleek er ook een Greenguard bij te zijn. Ik had een zachte band, geen lek. Achteraf, vanochtend, bleek dat Joe toch het gat had gedicht, want ik kon er geen meer vinden. Pompen had dus voldoende kunnen zijn. Overigens gaf dit weer stof tot leuke wat plagerige discussie over banden en Joe. Hendrie was zo slim om een setje walkie talkies mee te nemen. Dat was een goede zet, want met enige regelmaat hebben we ze kunnen gebruiken. Zo blijft de groep bijeen, als er achterin iets mis is, zoals een lekke band of een broodnodige rust/plaspauze. Ik heb 314 kilometer gereden. Gemiddelde snelheid 25,2 wat heel behoorlijk is met een grote groep, 30 graden en drukken wegen. Zoals we gewend zijn wordt er tijdens de rit al over de volgende gesproken. Dat wordt de RIJS, rondje IJsselmeer, op 30 augustus. Mannen, bedankt voor een mooie dag.